‘Hans is altijd een vriendelijke man geweest, met een grote interesse in de wereld. Hij was ook een echte ondernemer: vindingrijk, efficiënt en verbaal sterk. Door zijn val van een ladder tijdens het werken op de boerderij veranderde dat allemaal: op de intensive care bleek dat hij hersenletsel had opgelopen.

De beste plek

Toen Hans na drie weken het ziekenhuis weer mocht verlaten, ging hij naar een verpleeghuis om te revalideren. Daar ontbrak het zeker niet aan inzet, maar ze wisten niet goed hoe ze met zijn hersenletsel moesten omgaan. Wij als familie werden intensief betrokken, samen met het personeel probeerden we er het beste van te maken. Maar de verpleeghuisarts zei vanaf dag één dat dit niet de beste plek was voor Hans. Gelukkig kende hij het expertisecentrum.

Na vijf weken kon Hans hier terecht. Het voelde vanaf de eerste minuut goed. Het team had duidelijk veel ervaring met hersenletsel en kwam direct met een duidelijk plan van aanpak. Ze namen alle tijd om ons goede uitleg te geven en vragen te beantwoorden. Het luchtte meteen enorm op: hier was Hans in goede handen.

Tijdelijk geen bezoek

Het belangrijkste onderdeel van het behandelplan was rust, dat had Hans echt nodig. We mochten hem doordeweeks alleen in de avond bezoeken en in het weekend ook overdag; dat was voor ons erg wennen. Maar Hans bleef in de war en bleef vluchtpogingen naar huis ondernemen, met als gevolg dat hij werd opgenomen op een gesloten afdeling. Daar mochten we de eerste dagen helemaal niet op bezoek komen. Wij waren het daar totaal niet mee eens, maar in een goed gesprek hierover wisten ze ons al na tien minuten te overtuigen: dit was voor nu gewoon het beste. Ze belden ons elke dag om te vertellen hoe het met Hans ging en we mochten zelf ook bellen als we daar behoefte aan hadden. Dat stelde ons gerust.

In de nieuwe week mochten we starten met bezoekjes van een kwartiertje. Naast het personeel van de gesloten afdeling was daar ook een medewerker van het expertisecentrum bij aanwezig, die na afloop de tijd nam om met ons na te praten. We merkten dat de rust Hans goed deed. Hij was nog steeds verward, maar langzaam maar zeker begonnen we vooruitgang te zien. De deur van zijn kamer kon steeds vaker openblijven, zijn behandelprogramma werd uitgebreid, bepaalde medicatie werd afgebouwd, hij kon weer avondeten met anderen erbij. Ook kreeg hij de ruimte om iets met zijn technische interesse te doen.

Nauw betrokken

We vonden het best spannend dat hij steeds meer vrijheid kreeg, maar de medewerkers legden bij elke stap uit hoe ze tot hun afwegingen kwamen. Ze hielden ook rekening met onze wensen, bijvoorbeeld met extra bezoekmomenten en variaties in verlof. Ook Hans zelf werd nauw bij zijn behandeling betrokken: ze spraken niet óver hem, maar mét hem. Ik weet nog dat hij een keer erg verdrietig was. Psycholoog Hanneke Manders werd opgeroepen; ze ging tegenover hem zitten en nam uitgebreid de tijd om met hem over de situatie te praten. Dat deed hem zichtbaar goed.

Gaandeweg groeide zo bij ons allemaal het vertrouwen in een terugkeer naar huis. Als familie kregen wij op vaste momenten psycho-educatie: we leerden wat het hersenletsel bij Hans inhield en hoe we het beste met de situatie konden omgaan. Sommige adviezen gebruiken we nog steeds; zo nemen we elke morgen de planning van de dag met hem door en bouwen we rustmomenten in. Als we vastliepen, konden we de medewerkers van het expertisecentrum bellen voor advies en ondersteuning.

Andere wending

Inmiddels gaat het werk op de boerderij weer door, Hans ondersteunt dit met afgebakende taken en adviezen, waar we heel blij mee zijn! Dat het leven een andere wending heeft genomen, is voor ons allemaal nog steeds erg wennen. Maar voorop staat dat Hans weer thuis is, dat we nog steeds vooruitgang zien en dat we er samen het beste van maken.’

Hans en Annie zijn gefingeerde namen